skatowałem żebraka i umarł,
skatowałem go żelazną pięścią.
zamiast się nad tym rzewnie rozczulać -
bliskim swym zapewnij bezpieczeństwo.
czy za żula ze strzykawką ręczysz,
co żem butem go jebnął a zgnoił?
nigdy nie wiesz, gdzie będzie się kręcił;
może właśnie po osiedlu twoim
i do drzwi twoich klamkę naciśnie,
zgwałci w domu porządek twój, bracie?
trzeba ci myśleć profilaktycznie,
by jak król sobie siedzieć na chacie.
że utoczyłem juchy ze świni?
to uczynił rodzic z dzieckiem,
a wszystko wolno dla idylli
w podstawowej komórce społecznej.

by chronić obcego, ja pierdnę wzgardliwie,
a by chronić swoich, przemierzę dystanse.
w obronie syna rozszarpię, w obronie córki - zabiję,
a w innej sprawie nie kiwnę palcem.

zwodzonego nie opuszczę mostu,
niech się topią intruzi w fosie,
wychowuję i pilnuję wzrostu,
z mego zamku się gnoje wynoście.
to ognisko i ład, to przedwieczne -
podważ to, a posmakujesz kulki.
szczam na prawo, bo moje jest lepsze,
niech choć tu podyktuję warunki.
czuję aprobujące spojrzenia,
jak mnie drapią po plecach szerokich;
metod moich nikomu oceniać
w imię jakiejś jebanej utopii,
więc zabieraj swoje wynalazki,
wypierdalaj, żałosny fantasto.
jestem chłop gwałtowny, lecz zacny -
nikt nie przeczy, hordy przyklasną.

by chronić obcego, ja pierdnę wzgardliwie,
a by chronić swoich, przemierzę dystanse.
w obronie syna rozszarpię, w obronie córki - zabiję,
a w innej sprawie nie kiwnę palcem.

czasem słyszę gówniarzy, niestety,
co się w dupę suwają nawzajem,
że są jeszcze inne priorytety
i nie geny kształtują świat wcale -
ale nasze są tak bardzo cenne!
a są cenne, bo tak, bo ja mam je!
na chuj nam mrzonki i fanaberie.
żyję, drogi sąsiedzie, przykładnie.
milion lat temu przodek mój wiedział,
o wierności krwi więzom śpiewał:
"zawsze będziemy kryć się w gałęziach,
nigdy kurwa nie zejdziemy z drzewa".
później inny na honor i imię
przysiągł tak jak ojcowie powinni:
"najważniejsze - dbać o familię,
kurwa, nie wyjdziemy z tej jaskinii".
nie!

by chronić obcego, ja pierdnę wzgardliwie,
a by chronić swoich, przemierzę dystanse.
w obronie syna rozszarpię, w obronie córki - zabiję,
a w innej sprawie nie kiwnę palcem.

co to znaczy, że człowiek jest stworzony do czegoś więcej?
jest stworzony do reprodukcji, do wychowania!
i w tej przecudnej urody piosence
nie wypełzamy ni chuja z dziejów zarania.

i kończę bojowym rykiem:
wszyscy do stołu!
mięczaki skrobią patykiem,
ja niosę bawołu.